ยายเขียดหญิงชราร่างเล็กๆ วัยกว่า 80 ปี สะพายกระเป๋าหมาก เดินไปบ้านโน่นบ้างบ้านนี้บ้าง จนเป็นกิจวัตรประจำวัน จึงทำให้เป็นขวัญใจของชาวชุมชนริมคลองพระโขนงไปโดยปริยาย ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ถ้าได้เจอคุณยายเป็นต้องทักทายตามด้วยท่าทีหยอกล้อกับแกด้วยความเคารพอ่อนน้อมเสมอ ในฐานะเป็นผู้อาวุโสของชุมชน

                จากระบบเศรษฐกิจในสังคม ที่ทำให้คนจนต้องอพยพเข้าเมือง เพื่อมาแสวงหาโชคชะตาให้กับตนเองและครอบครัว ยายเขียดเป็นหนึ่งในจำนวนนั้นยายมีถิ่นกำเนิดจังหวัดปราจีนบุรี ครอบครัวมีฐานะยากจน ทำนา ทำไร่ ทำสวนเหมือกันครอบครัวอื่นๆ พอกินบ้างไม่พอกินบ้าง ตามประสาคนบ้านนอก แต่ทำไปทำมาเหมือนชีวิตมันยิ่งแย่ลง เงินเก็บนะเลิกเลยไม่ต้องถาม ด้วยความอยากลำบาก ยายจึงได้อพยพตามลูกสาวมาอยู่ที่ชุมชนนี้ ยายอยู่กรุงเทพมากว่า 40 ปี ถ้าจะให้กลับไปบ้านนอกก็คงไม่ได้ เพราะที่ดินที่มีอยู่เล็กน้อยได้ขายเพื่อนำเงินมาเป็นทุนหาเลี้ยงชีพและครอบครับไปแล้ว

ปัญหาการไล่รื้อที่กำลังเกิดขึ้นในชุมชนยายก็ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นได้ เนื่องจากคนที่อาศัยอยู่ในชุมชนทุกคนส่วนใหญ่ทำงานเป็นลูกจ้างขององค์กรฟอกหนังซึ่งดูเหมือนจะมั่นคง ต่อมาในปี 2550 องค์กรฟอกหนังได้ยุบเลิก ทำให้คนเหล่านี้ต้องตกงาน และปัญหาการไล่รื้อชุมชนก็ตามมา ชาวชุมชนโดนฟ้องขับไล่ 24 ราย จากไม่เคยประชุมกันก็ต้องประชุม จากที่ไม่เคยไปศาลก็ต้องไป หรืออะไรอีกมากมายที่จะต้องทำร่วมกันเพื่อที่จะช่วยกันแก้ไขปัญหาให้ผ่านไปให้ได้ มันทำให้ยายคิดนะว่าคนจนทำไมจึงถูกรังแกตลอด ไม่ว่าจะเป็นปัญหาด้านใดๆ ก็ตามคนจนมักถูกมองข้ามเสมอฉะนั้น“ เราต้องรักและสามัคคีกันไว้ ”

เมื่อถามยายว่า“ อนาคตยายอยากเห็นอะไรเกิดขึ้นกับชุมชน ” ยายย้อนถามและตอบว่า การแก้ไขปัญหาที่อยู่อาศัยจะออกมาในรูปแบบใดก็ตาม ยายไม่อยากอยู่แฟลตนะ มันมีตัวเลือกอื่นให้ยายหรือเปล่าละยายคิดว่ามันน่าจะมีนะ ช่วงที่ไปขอความช่วยเหลือจาก ฯพณฯ พล.ต.ท.ชัจจ์ กุลดิลก รมช.คมนาคม (ตำแหน่งในขณะนั้น) โดยการประสานงานของครูประทีป อึ้งทรงธรรม ฮาตะ พวกเราชาวชุมชนพากันไปประมาณกว่า 300 คน ยายจำได้ว่าข้อเสนอข้อสุดท้าย ขอให้ชุมชนได้มีส่วนร่วมในแก้ไขปัญหาด้านที่อยู่อาศัยด้วยตอนนี้มันเกิดขึ้นหรือยังละ อีกอย่างยายเป็นคนบ้านนอกอยู่แฟลตรู้สึกว่าอึดอัด ความเป็นชุมชนมันอาจล่มสลาย เพราะต่างคนก็ต่างอยู่ตัวใครตัวมัน ขาดการพึ่งพาอาศัยซึ่งกันมันจะทำให้คนเห็นแก่ตัวมากขึ้นด้วยภาวะทางเศรษฐกิจของครอบครัว ยายบอกตรงๆ นะยายแก่แล้วที่ร่วมต่อสู้อยู่นี้ก็เพราะไม่อยากเห็นลูกหลานลำบากเหมือนเรา อย่าให้คนอื่นเขาดูถูกเราได้ว่าไอ้พวกนี้ “โง่ จน เจ็บ” มันรู้สึกเจ็บปวดและเสียใจที่สุดเมื่อได้ยินคำนี้

“ ด้วง เด็กเพชร ”

เจ้าหน้าที่ประสานงานชุมชน